بهانه!امشب کمی گلایه کنم؟دلم تنگ است!
من که جز تو و آن مهربان بالای سرم کسی را برای دلتنگی ندارم.امشب به تنهایی رفتم و وقتی کمی توی دلم حرف هایم را به او گفتم گفت: بیایم و به تو نیز بگویم.راستش واژه ای بهتر از گلایه نیافتم.....
نخند اما لای شیار های خطوط سرنوشت کف دستانم عطر دستانت را قایم کرده بودم برای تسکین!اما حقیقتش را بخواهی تمام شد..دست هایم تنهاست!نه میل نوشتن دارند و نه رمقی برای گشودن...

مگر خودت نگفتی ما بدون هم دو نیمه ایم؟کجایی که عجیب کم دارمت!بهار دارد تمام میشود..توی این نفس های آخر به هوایی تازه دعوتم کن که اینجا من جز انجماد چیزی نمی بینم!هر شب بالش ناچارم را به نیت تو در آغوش می کشم و خود را به خواب می زنم و آی بی خوابی می کشد دلم تا صبح و باز پرده های رقصان در هوا و باز آفتاب بی سایه و سکوت اتاق من که همیشه با موسیقی ناله های من می شکند.
اینجا هوای بی تو پر از خشکسالیست.و من اما خود را برای تو سبز نگه داشته ام...
بهانه!دنیای من تا وقتی قاصدک های خیال هوای دوست داشتنِ منِ تو را با خود بیاورند پر از دلایل خوشبختیست...تا وقتی توی آغوش تو به قدر یک روح جا برای دلدادگی هست من پر از خواستنم...تو خودت گفتی تا انتها.نه؟..
تو حرف هایم را پای کودکی ام بگذار..تو که می دانی من نام تو را به تمام ثانیه هایم سنجاق کرده ام و تا جایی که انتهایش به ابدیت می رسد همین قدر پر شورم که اکنون...تو که می دانی من تو را که کمی نبینم بهانه گیر میشوم...من تو را با تک تک نفس هایم،با تمام دشواری های این راه،با تمام این ندیدن ها ،به شیوه خودم،به اندازه ای که می دانی،دوست دارم.تو که می دانی...
من فقط کمی،قدری گلایه کرده ام.بلکه این اشک های سرگردان کمی آرام بگیرند...
دوستت دارم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: